Van Aalten | Iets gebeurt
De afgelopen maanden bracht ik elke woensdagavond door in een lokaal met hbo-studenten die bij de studiekeuzecheck (SKC) in mei laag scoorden op taal. Diezelfde studenten moeten straks wel onderzoeksrapporten en essays schrijven, dus enige hulp is geboden. De colleges hebben de nare naam ‘SOS-lessen’.
Ik voelde me een beetje als een arts in oorlogstijd, want eigenlijk moesten bijna álle studenten verbonden worden. Even twijfelde ik: zijn we bij het taalonderdeel van de SKC-toets soms te streng geweest? Legden we die lat te hoog? Maar toen ik de resultaten van mei nog eens doorbladerde, constateerde ik: nee, we vroegen niks geks.
Soms kunnen ze er weinig aan doen. Ik wil hun taalvaardigheid met alle liefde proberen op te vijzelen, voor zover dat mogelijk is. Wat ik sommige studenten wel kwalijk neem, is hun gemakzucht. Goed kunnen schrijven kost tijd en inspanning, maar goed wíllen schrijven is noodzakelijk.
Onlangs was de laatste les. Ik liet ze gezamenlijk een oefening maken met 31 taalkwesties. Per goed antwoord verdiende de groep een euro. Er waren vijftien studenten; ze moesten in elk geval allemaal twee keer zo’n kwestie behandelen: fouten herkennen, woorden herschrijven, vervoegen... Eén voor één sloften de studenten naar de computer. Op de beamer volgden we elkaars stappen. Het leverde uiteindelijk 23 euro op, die ik verdeelde onder drie studenten die een andere schrijfopdracht goed hadden gemaakt.
Na de les kwam Ahlem naar me toe. ‘Dus ik kan “gebeurt” ook met een “t” schrijven, zei u. Maar hoe dan? “Hij gebeurt” bestaat toch niet?’
‘Probeer zelf maar een zin te maken.’
Met vragend gezicht: ‘Iets is gebeurd?’
‘Nee. Je mag nu geen ander werkwoord gebruiken.’
Minuut stilte. ‘Iets gebeurt!’ riep ze triomfantelijk. Als docent vertrouwen en geduld wíllen hebben, blijft noodzakelijk.
En ooit dus die scriptie, Ahlem.
