Het geniale individu
We stapten het literair café binnen. Angie stond op, de stem van Mick Jagger vulde de ruimte. De Schrijver zat in zijn bordeauxrode coltrui aan de toog. Hij staarde in zijn glas whiskey zonder ijs. Waar zou hij aan denken? We hadden zijn boek gelezen. Dus vermoedden we dat hij reflecteerde op iets dat ons allemaal aangaat, iets universeels. Konden we maar worden zoals hij.
Even twijfelden we of het wel geoorloofd was zijn gedachtes te onderbreken. Maar we verzamelden alle moed en tikten hem op zijn schouder. Hij richtte zich op en keek ons vragend aan. Nerveus mompelden we: 'Wij zijn van dat interview… omdat wij ook schrijver willen worden.' Opeens realiseerde hij zich wie we waren. 'Neem plaats,' zei De Schrijver, 'wat willen jullie weten?'
'Hoe ben je schrijver geworden?' vroegen we. Hij nam een slok van zijn whiskey, en vroeg ons of we geen dorst hadden. We bestelden ijsthee. De Schrijver trok een wenkbrauw op. Hij schraapte zijn keel: 'Toen al mijn leeftijdgenoten begonnen te studeren of op reis gingen naar Azië en dat soort gelul, stortte ik me op de letteren. Ik zonderde me drie jaar lang af op mijn zolderkamertje, stak kaarsjes aan, zette pianomuziek op en bedreef de liefde met taal tot de zon zachtjes opkwam.' Hij haalde zijn hand door zijn haar. Hadden wij maar zulk haar.
Enigszins van ons stuk gebracht, moesten we even nadenken over de volgende vraag. 'Wij willen ook een boek schrijven,' begonnen we. 'Hoe kom jij eigenlijk op je onderwerp?' De Schrijver leek wat gepikeerd. Hij schudde zijn hoofd, en zei toen: 'In mijn boeken behandel ik de grote thema’s van de literatuur: liefde, wraak, haat. Op het bal des levens kun je dansen of toekijken. Een groot schrijver doet beide om er vervolgens bevlogen over te schrijven.' 'Oké,' zeiden we, 'maar wat hoop je met je boeken te bereiken?' Hij leefde zichtbaar op: 'Ik wil laten zien dat schrijven vrijheid is. En ik maak gebruik van die vrijheid. Ik maak organisaties kapot als ik daar zin in heb, ik maak godsdiensten kapot als ik daar zin in heb, ik maak personen kapot als ik daar zin in heb. Schrijven is als goede seks, ik geef me helemaal over en ben compleet schaamteloos.' Wauw. Het was duidelijk dat we hier met een zeldzaam talent van doen hadden. Dit wilden we ook. Het enige waar we nog aan twijfelden was of we de eenzaamheid van het schrijverschap aankonden.
Er viel een stilte. Toen hoorden we ineens Für Elise uit de jaszak van De Schrijver komen. 'De uitgeverij. Deze moet ik even nemen.' We spitsten onze oren, in de hoop iets op te vangen van het gesprek. Dit kon nog weleens waardevol zijn. 'Hey, ik heb de hoofdstukken gelezen die je hebt gestuurd,' zei een vrouwenstem. 'Er moet nog flink wat aan gebeuren hoor. We zijn er nog lang niet: hoofdstuk vijf zou een perfecte proloog zijn, laten we de advocaat uit het verhaal halen, die voegt niks toe, en ik zat te denken: misschien moeten we de nadruk minder op religie leggen. Daarbij, als ik eerlijk ben vind ik dat wraakmotief een beetje saai, omdat je dat in je vorige boek ook al hebt gedaan.' We vroegen wie het was en waarom ze De Schrijver zo durfde tegen te spreken. Bij onze blogs werden hooguit de spelfouten eruit gehaald. 'Dat was mijn redactrice,' zei Hij.
