Van Aalten | Bal
Ik heb een haat-liefdeverhouding met het Boekenbal. Of een mopper-verkneukelverhouding. Stel je voor. Je schrijft je al zeventien jaar helemaal rot en struint na het publiceren van romans boekwinkels af om (weliswaar je eigen) literatuur aan de lezer te brengen, je roept waar het maar kan dat lezen en schrijven deze reddeloze wereld wat mooier maken – en toch is het niet vanzelfsprekend dat je door de ballotagecommissie van de CPNB wordt uitgenodigd om te verschijnen aan de poorten van de Amsterdamse Stadsschouwburg.
Als auteur is daarentegen weinig zo vleiend als een uitnodiging krijgen voor het Boekenbal zonder dat je erom hoeft te vragen. Dat is me nu een paar keer overkomen, en het lijkt een stilzwijgend goedkeuren van je rol als auteur. ‘Goed zo jongen, je schrijft, je hoort erbij.’ En dan ga ik. Nooit met partner, omdat ik mijn kaartje vrijwillig afsta aan een andere auteur of redacteur. Vervolgens word ik dikwijls honend uitgelachen. Door auteurs.
Als ik geen uitnodiging ontvang, wíl ik er niet eens bij horen. Dan ga ik demonstratief met mijn armen over elkaar staan, wachtend tot mijn uitgever rond vijven opbelt met de mededeling dat er wat kaartjes zijn vrijgekomen. En terwijl ik daar in die carrousel van de schouwburg ronddwaal, denk ik: ‘Jongen, je schrijft, maar je hoort hier niet. Kijk daar, Jan Siebelink wordt gepijpt achter een gordijn. Tijd om zo snel mogelijk thuis onder een dekbed naar Better Call Saul te kijken.’
Dit bal wordt anders. Mijn vriendin is er namelijk dit jaar wel bij, omdat ze meewerkt aan een NTR-documentaire over het Boekenbal. Mijn collega Mano Bouzamour gaf me een tip. ‘Tongzoen haar voor de camera als ze je net een vraag stelt!’ Die jongen heeft veel meer gevoel voor dat soort dingen. Hij hóórt op het bal.
