Vanuit je buik
Als iedereen zijn positie in de zaal weer heeft ingenomen, drukt Van Welij op play. Het gitaarintro van ‘Nobody’s Wife’ schalt uit de boxen. Dit hebben ze eerder deze week al geoefend. De cursisten beginnen op handen en knieën en moeten ‘zichzelf langzaam maar met kracht van de grond omhoog duwen’. De docent is nog niet helemaal tevreden na de eerste keer. ‘Het gevoel kan nog van dieper komen, helemaal vanuit je buik.’ Om dit te leren moeten de deelnemers deze keer al zingend met al hun kracht tegen de ballet-barre duwen.

Als Van Welij verder wil met het volgende nummer, klinkt er gesputter van een cursist. ‘Ik vind het echt too much. Steeds die omschakeling naar een andere sfeer. Ik heb ook enorme behoefte aan koffie. Maar goed, ik doe wel gewoon mee.’ Na het derde nummer en de gevraagde koffiepauze blijkt dat een aantal cursisten graag een evaluatiemoment wil om hun behoeften uit te spreken. Inmiddels is ook de tweede docent, Zipson, gearriveerd. Sommigen vinden dat de nadruk te veel op dans ligt in plaats van zang. Anderen zouden graag individuele aandacht willen voor hun zang. Zipson verzorgt het middagprogramma en belooft dat aan te passen naar hun wensen.

Cursist Annette heeft niet zoveel moeite met de invulling van het programma. Ze doet al drie jaar ‘s zomers een Crea-cursus. Ze werkt bij ICT Services van de UvA, dus schilderen, toneel of zang is ‘niet haar natuurlijke habitat’. ‘Ik heb normaal geen tijd voor dit soort dingen, in de zomer wel. Voorop staat: ontspanning en even helemaal iets anders doen. Ik vind het ook wel leuk dat ik niemand ken hier. Dan kun je je echt vrij voelen.’

(Tekst loopt door onder de afbeelding)

Geen applaus
De cursisten wilden iets ‘fris en nieuws’ en dat krijgen ze na de lunch. Ze mogen solo optreden. De opdracht is om vanuit een emotie een nummer te zingen. Annette mag als eerst. ‘Oh nee, doe maar iemand anders.’ Nee, ze moet echt beginnen. Ze zingt ‘Tomorrow’ van U2. Als ze klaar is, wordt er geklapt. ‘Laten we maar geen applaus doen,’ zegt Zipson. ‘Anders is het net een optreden, terwijl het niet zo serieus moet voelen. We zijn hier met een les bezig.’

Zipson vindt Annettes uitvoering een mooie eerste poging, maar wat is haar emotie? ‘Ik ben een keer door iemand verlaten na zeven jaar,’ vertelt Annette. ‘Het is wel een tijd terug hoor, maar daar denk ik hierbij aan.’ Ze moet zich daarin inleven als ze het nummer nog een keer zingt. Om het gevoel te versterken vraagt Zipson twee andere cursisten Annette bij de schouders vast te pakken. Annette moet zich tijdens het zingen proberen los te trekken. Dat verandert iets in haar stem. Ze zingt harder, overtuigender. Totdat het haar te veel wordt. Annettes emotie slaat over op een paar andere cursisten, bij wie ook de tranen in de ogen staan. Zipson kijkt tevreden. Haar missie is geslaagd. ‘Nú komt je stem echt tot zijn recht!’