Volgens Pogge moet armoede niet gemeten worden in termen van geld. De grens van een dollar per dag noemt hij arbitrair. ‘De Wereldbank zou meer moeten kijken naar de basale levensbehoeften zijn van mensen, en wat ervoor nodig is om daarin te voorzien.’

Niet meer stemmen
In zijn boek World Poverty and Human Rights betoogde Pogge al dat het vooral de westerse overheden zijn die de kloof tussen arm en rijk in stand houden. Zij maken internationale afspraken over bijvoorbeeld intellectueel eigendom van medicijnen, waar arme mensen de dupe van worden. Grote bedrijven – multinationals, hedgefunds en banken – zijn volgens Pogge eveneens schuldig, omdat zij weer voor die overheden lobbyen.

Maar ook wij, als individu, dragen verantwoordelijkheid voor de wereldwijde armoede, door te kiezen voor politici die voor ontwikkelingelanden verkeerde keuzes maken, en door producten te blijven kopen van bedrijven met discutabele belangen. Pogge vergelijkt ons gedrag zelfs met de passieve houding van Duitse inwoners tegen het Naziregime tijdens de Tweede Wereldoorlog: 'Er wordt vaak gezegd dat de Nazi's alles overnamen en wij niets anders konden doen dan toekijken. Maar iedereen die gewoon doorging met werken, met belasting betalen, was onderdeel van het systeem.'

Als tegen het einde van Room for Discussion wordt gevraagd wat we eraan kunnen doen, wordt de filosoof fel. ‘Jullie moeten af van het idee dat jullie slechts aan de zijlijn staan,’ zegt Pogge, die als student in de jaren zeventig op de barricaden stond bij protesten tegen de Vietnamoorlog. ‘Jullie stemmen allemaal op de overheid die voorziet in onrechtvaardige regels, waardoor duizenden mensen honger lijden. Stop daarmee. Ga de straat op, organiseer demonstraties, voer druk uit op de overheid en laat je stem horen.’