De manier waarop de HvA met haar paralympiërs omgaat is een mooi voorbeeld van het Humberto Tan-effect. Wanneer Humberto Tan zijn talkshow presenteert of met zijn dochter in een dansprogramma zit, houdt iedereen van hem. Als hij vindt dat zwarte piet misschien aangepast moet worden, is hij een primaat die moet vertrekken uit Nederland. Dat is ook het lot van de HvA’ers. Winnen de sporters, dan zijn ze van ons allemaal en worden ze groots gehuldigd door de hogeschool. Als bekend wordt dat de HvA de slechtste gehandicaptenvoorzieningen van alle grote hogescholen heeft, zoals bleek uit de laatste nationale studentenenquête, dan toont de HvA echter opvallend weinig bereidheid om daar iets aan te doen.

Het soort beledigingen dat Tan met enige regelmaat ontvangt, kreeg ook de commissie Diversiteit onder leiding van Gloria Wekker om de oren toen zij haar voorlopige aanbevelingen presenteerde. Op een feedbackbijeenkomst deed zij uit de doeken dat ze wil dat er quota komen voor studenten en medewerkers en dat bachelorstudenten een verplichte diversiteitscursus zouden moetenvolgen.

Het maakt niet uit wat je zegt over diversiteit of over quota, de wereld is hoe dan ook te klein. Dat geldt blijkbaar zelfs voor een hoogopgeleid, veelal links en kosmopolitisch wereldje als de UvA. Wekkers aanbevelingen zijn nog niet eens definitief, en de ophef was de grootste die de UvA opschrikte sinds bleek dat er op het Science Park jongens en meisjes zijn die hetzelfde toilet gebruiken. Bah!

Was er dan alleen maar hoon voor de commissie Diversiteit? Een klein groepje geschiedenisdocenten moet Gloria Wekker vorige week erg blij hebben gemaakt. Zij toonden aan dat het onderwijs tegenwoordig geen onderscheid meer maakt naar afkomst. Of zoals emeritus-hoogleraar Claudine Chavannes-Mazel het verwoordde: ‘Sommige docenten kennen het verschil tussen de Franse en de Russische Revolutie niet eens meer.’