Want De Schrijver is een échte Schrijver. Hij praat traag. Merkt dat het publiek, vanavond vooral bestaand uit meisjes van achttien, aan zijn lippen hangt. Stroopt z’n mouwen op, zakt nog iets verder onderuit. Speelt nonchalant wat met z’n boek, kijkt alsof-ie liever met een fles wodka op een brug had gezeten en draagt wat voor uit zijn laatste roman — over seks, natuurlijk.

Toch geeft hij aan het eind van de avond een enigszins schuchtere hand (‘Moet gaan, was leuk, dag!’) en staat sneller buiten dan de meisjes om zijn nummer kunnen vragen.

Als ik de thrillers weer op de plank en de typemachientjes in de kast zet en met mijn meubels sleep verklaart de stoel de haastige, wat vreemde aftocht van De Man. Hij is kapot: de leuning ligt eraf. Ik grinnik. Een farce. Zélfs hij.