UvA’ers imponeren, maar winnen niet tijdens NSK Paaldansen
Het allereerste studentenkampioenschap paaldansen vond zaterdag plaats in Nijmegen. 25 jonge vrouwen en drie jonge mannen dansten er de dans die in hoog tempo salonfähig is geworden.
Een paar honderd toeschouwers staren gebiologeerd naar het podium. Een danseres heeft haar arm gewikkeld om een paal, strekt haar benen, en slaagt erin meerdere rondjes te draaien. Terwijl het applaus door de zaal dondert, schijnen felle zonnestralen door kleine raampjes naar binnen. Alsof de zon wil zeggen: voorbij zijn de dagen dat paaldansen het daglicht niet kon verdragen.
Een van de motoren achter die transitie van ordinair naar populair zit in diezelfde Nijmeegse zaal achter een tafeltje: Tatjana van Onna. Toen zij een paar jaar geleden haar paaldans-act opvoerde in talentenjacht Holland's got Talent kon dat nog op gemengde reacties rekenen. Het was op het randje, volgens sommigen. Inmiddels geeft Van Ommen in Amsterdam les aan honderden enthousiaste paaldansende studenten.
Maar vandaag raakt Tatjana geen paal aan. Ze is jurylid. Ze kijkt toe hoe andere dansers de paal in klimmen, verticale spagaten maken, en rondjes draaien in poses die zowel elegant zijn als jaren aan core-oefeningen verraden.
‘Het is ongekend hoe veel variatie er in de optredens zit. Van sommige optredens raak ik echt ontroerd,’ bekent Tatjana. ‘Maar tegelijkertijd moet ik streng zijn. Ik moet cijfers geven op onderdelen als kracht, lenigheid, sierlijkheid, show, maar vooral techniek.’ Die opsomming onthult de complexiteit van paaldansen. Kracht, conditie en lenigheid zijn de basis - samen met durf - maar dan nog kun je eigenlijk niks. Geen spins, geen regrips, geen drops en geen flips.
Het begin doet pijn
Anna Vos (24), UvA-studente psychobiologie en deelneemster in Nijmegen, herinnert zich haar eerste les, een jaar geleden. ‘Ik viel voortdurend. Kon er echt niks van. Dat krampachtige naar beneden glijden deed ook ongelooflijk pijn aan mijn benen.’ Maar Anna hield stug vol. In Nijmegen eindigt ze als twaalfde met een dans die nog beter had gekund, oordeelt ze zelf.
Hoewel na elk optreden twee leden van de organiserende paaldsdansvereniging Laysa de palen in klimmen om ze schoon en droog te boenen, slaat er al snel weer condens op de paal. ‘De paal was te nat. Ik had nog wel Tite Grip opgesmeerd - een soort zalf die je meer grip geeft - maar ik gleed steeds te vroeg naar beneden. Daardoor kon ik niet al mijn geplande bewegingen maken,’ analyseert Anna.
Toch is haar progressie in amper een jaar tijd opvallend te noemen. Zoals de hele sport progressie boekt. Anna merkt het aan de reacties die ze krijgt. ‘In het begin waren mensen nog wel eens verbaasd. Inmiddels krijg ik vooral reacties in de trant van 'oh cool, kan ik een keer een proefles mee doen?’
Balletdanser
Dergelijke positieve reacties krijgen mannelijke paaldansers niet altijd. Gezien de geschiedenis van de sport voelen sommige mannen zich ongetwijfeld niet helemaal comfortabel op de paal. Alexandru Apostol (22) uit Roemenië, die in Leeuwarden studeert, heeft daar als voormalig balletdanser geen last van, zegt hij. Wordt hij dan nooit vreemd aangekeken als hij andere jongens vertelt over zijn hobby? Nauwelijks, zegt Alexandru. 'En als mensen schamper doen laat ik ze een paar bewegingen zien. Dan til ik mezelf omhoog aan de paal en dan vraag ik ze om dat eens na te doen.'
Alexandru wint uiteindelijk de compeitite bij de mannen. Anna eindigt bij de vrouwen als 12e. UvA-studente Sharon Gieske (kunstmatige intelligentie) wordt vijfde.
